Afgelopen zaterdagavond werden de ruim veertig luisteraars in het Asingapark te Middelstum getrakteerd op een prachtig beiaardconcert door Boudewijn Zwart. Het was voor het eerst dat hij in Middelstum concerteerde. Een oom van hem, Piet Zwart, is er jarenlang organist en beiaardier geweest, maar dat was nog in de periode dat het Hemonyspel weinig landelijke bekendheid genoot. De Commissie Hemonybeiaard Middelstum was verheugd een van Nederlands allerbeste spelers te begroeten en het is dan ook een onvergetelijke avond geworden. Een mooi avondzonnetje, weinig wind, nagenoeg geen verkeer, op een verdwaald vliegtuig na, vogels die – zo leek het wel – ook even ademloos luisterden en hun gekwetter staakten; alles zat mee. Vanaf het eerste akkoord werd direct duidelijk dat het een uurtje genieten zou worden. Het geheim van het betoverende spel van Boudewijn is de perfecte beheersing van het instrument. Hij kan het laten zingen, hij kan er vuurwerk van maken en steeds is elke klok, elke toets raak. Werkelijk een genot om zulke langgerekte tremolo’s te horen als in de Spaanse dans van Tárrega. Bachs overbekende ‘Wohl mir, dass ich Jesum habe’ werd mooi gedragen gespeeld, je moest je gewoon inhouden om niet mee te gaan zingen. Het was het eerste concert waarbij we weer in het park konden zitten, waarbij Harm en Anneke Bos als vanouds de koffie schonken en dat we middels de videoverbinding konden kijken hoe deze kunstenaar met vingers, vuisten, vlakke handen en voeten van elke noot muziek wist te maken. Nooit hoorde ik zo’n mooie diepte in de klank. Nooit werden de dynamische mogelijkheden zo mooi uitgebuit als afgelopen zaterdagavond. Fluisterzacht klonk het slot van het geestelijke lied “Ik zal er zijn” en ook bij de improvisatie over ‘Wat de toekomst brenge moge’ werd een mooi harmonisch palet neergelegd, waaruit als vanzelfsprekend de prachtige melodie naar voren kwam. Een goed doordachte timing bij Mozart en een mooie uitgebalanceerde interpretatie van ‘Für Elise’ van Beethoven. Kortom: een concert om van te smullen, van te leren en eentje om in dankbare herinnering diep van binnen te bewaren, daar waar het hart telkens zo geniet van ons mooie Hemonycarillon.