Eindelijk weer een Nederlandse winnaar op het Songfestival!

Zondag 30 juni organiseert de Commissie Hemonybeiaard Middelstum haar vriendenconcert. Ik neem u mee door de tijd en trakteer u op een concert met winnende songfestivalhits van de laatste decennia. De liedjes worden niet in deze volgorde gespeeld!

• ‘Net als toen’ van Corry Brokken (1957)
• ’n Beetje’ van Teddy Scholten (1959)
• ‘All kinds of everything’ van Dana (1970)
• ‘Waterloo’ van Abba (1974)
• ‘Ding a dong’ van Teach-Inn (1971)
• ‘Hallelujah’ van Milk & Honey (1979)
• ‘Ein bißchen Frieden’ van Nicole (1982)
• ‘Amar pelos dois’ van Salvador Sobral (2017)
• ‘Arcade’ van Duncan Laurence (2019)

Na dit  concert gaan we naar de uurwerkzolder voor een korte lezing over het thema tijd. Tijdmeting door de eeuwen heen en hoe via de zonnewijzer en het uurwerk de behoefte aan de exacte tijd en het slaan van de klok op de juiste uren uiteindelijk het ontstaan is geweest van onze bloeiende Nederlandse beiaardcultuur. En hoe dit in Middelstum tot de hoogste denkbare perfectie heeft geleid middels ons beroemde Hemonycarillon.

‘Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens’

Aanvang 16.00 uur Asingapark

Lezing van 16.45 – 17.15 uur op de uurwerkzolder.

De Ierse beiaardier Adrian Gebruers had voor de zekerheid even zijn collega Luc Rombouts, die een paar weken geleden in Middelstum heeft geconcerteerd, benaderd hoe het is om in Middelstum te spelen.
‘De mensen zijn er reuze aardig’, was de Vlaamse reactie, maar het ging Adrian natuurlijk allereerst om het instrument. Hoe speelt het, hoe is het om op zo’n nagenoeg authentieke reconstructie van een 17de- eeuws instrument te spelen? Met een totaal afwijkend zogeheten Oud-Hollands klavier en een tractuur bestaande uit maar een paar draadjes ijzer. Waar moet je rekening mee houden?
Dus ging Adrian, nadat hij van Schiphol was afgehaald, direct de volgende morgen oefenen om zich het weerbarstige instrument eigen te maken. Want er zijn immers maar een paar instrumenten in Nederland die zo zijn ingericht. Hoe moet je daar in korte tijd bedreven in raken als je je hele leven voornamelijk op grote concertbeiaarden met basklokken van duizenden kilo’s hebt gespeeld?
Heel verstandig van hem begon hij zijn concert met eenvoudige stukken, en eigenlijk bleef dat het hele concert zijn aanpak. Eenvoudige bewerkingen maar prettig in het gehoor liggende Ierse songs, Engelse evergreens, Schotse liefdesliedjes, en natuurlijk een paar Vlaamse hymnes om zo zijn roots te eren. Geen spetterend vuurwerk, maar alles mooi en warm van toon, subtiel gespeeld, transparant en mooi gefraseerd.
Het was een warme nazomerdag en de beiaard klonk ook warm. En als je dat hoort dan weet je weer waarom het zo’n bijzonder instrument is. Door de vederlichte tractuur én precies de goed gekozen materialen, klinkt een Hemonybeiaard nergens zo mooi als in Middelstum. De perfect stille luisterplaats Asingapark stroomde goed vol. Van de 100 gedrukte programma’s hield ik er maar 18 over.  Soms zong of neuriede men zachtjes mee.
Het zeer geslaagde concert was een waardige afsluiting van een uitstekend seizoen, waarbij we met drie concerten meer dan 200 bezoekers mochten verwelkomen.
Adrian Gebruers heeft over de hele wereld geconcerteerd, maar ik weet zeker dat dit concert en de gezellige nazit bij Herberg De Valk – waar het goed toeven is – hem nog lang zal (ver)heugen.
Het was een genoegen hem te horen spelen en een grote eer hem en zijn vrouw Elizabeth te hebben ontmoet.
Het idee kwam van Marten Lenstra en hij kreeg gelukkig helemaal gelijk.
Werkelijk alles zat mee.
Soms moet je de bakens verzetten en groter durven denken dan dat je gewend bent.

Adrian en Elizabeth Gebruers op weg naar Schiphol op de Afsluitdijk bij het standbeeld van de steenzetter

Vanmiddag is het concert van Adrian Gebruers door bijna 100 mensen bezocht. We waren zo door de koffie en koek heen. Zo te zien had iedereen het prima naar de zin. Daar kwam nog eens bij dat het prachtig weer was. Een recensie volgt later maar nu vast wat foto’s